mgr Aleksandra Kane, psycholog, Warszawa, 2009
Podstawową charakterystyką jadłowstrętu psychicznego według klasyfikacji DSM– IV jest odrzucanie utrzymania wagi ciała powyżej minimalnej w stosunku do wzrostu i wieku. Wskaźnik BMI wynosi 15 i poniżej lub też waga jest mniejsza niż 75 % własnej wagi należnej, czyli 75 % ABW. Inne objawy to: intensywne obawy przed przybraniem na wadze, zaburzony schemat postrzegania własnego ciała, zatrzymanie miesiączki. Pacjenci „czują się grubi” pomimo widocznych oznak fizycznego wygłodzenia. Często spotykane są wymioty czy używanie środków przeczyszczających, ale przede wszystkim odmowa przyjmowania pokarmów.
Znaczący ubytek wagi ma swoje konsekwencje w metabolizmie takie jak: hypotermia, bardykardia – obniżenie tętna i ciśnienia w związku z brakiem energii, lanugo – meszek na ciele, zatrzymanie miesiączki, sucha skóra, zwolniona perystaltyka jelit, co w konsekwencji daje ciągłe zaparcia, obrzęki. Częste są symptomy depresji. Zmiany biochemiczne mają efekty psychologiczne: znużenie, chwiejność emocjonalna. W związku z niedoborami pierwiastków wielu pacjentów jest nadpobudliwych ruchowo, nie może się zrelaksować. Nadpobudliwość zaś może prowadzić do bezsenności.
Jedzenie jest najczęstszym tematem myśli, rozmów, fantazji. Chorzy odczuwają nieustanny głód; często chętnie przygotowują i dbają o posiłki bliskich. Pacjenci niemal zawsze zaprzeczają albo minimalizują chorobę i opierają się terapii. W okresie dorastania anoreksja prowadzi do opóźnienia dojrzałości seksualnej, a w wieku dojrzałym do zaniku libido. Często też rozpoznaje się współwystępowanie zaburzeń obsesyjno – kompulsyjnych.